Samaria zdobyta

Kiedy rezydentka na zebraniu informacyjnym powiedziala, ze nie da sie jednego dnia przejsc wawozu Samaria w jedna i druga strone, zaczelo mnie to naprawde kusic.

Wiec nie bede dzis pisal o godzinnym bieganiu po plazy na Krecie, bo plaza wszedzie jest taka sama, tyle ze tu krotsza, zeby potrenowac godzine trzeba bylo dodac nawrot i szesc serii skipow A oraz wieloskokow, zeby trening byl naprawde silowy. Ani o poltoragodzinnym wybieganiu z Katostalos do Stalos, przez gory do winnic, obok wiezienia o nazwie Golgota, na przedmiescia Chani i z powrotem wzdluz morza, wszystko w srednim tempie 5:23 z trzema 30-sekundowymi przyspieszeniami na koniec, po ktorym dotarlem do pokoju najbardziej spocony w zyciu, jakbym wlasnie wyszedl spod prysznica, a akurat pod prysznicem byla Moja Sportowa Zona. Acha, pisze bez polskich znakow, bo ich nie ma w kretanskim greckim komputerze. Nie bede tez pisal o podbiegach 6 razy 220 m przeplatane 6 razy 140 m po asfalcie tak goracym, ze przypominalo to trening na placu budowy.

Bede pisal o Samarii.

Z zapowiadanych sportowych wakacji niewiele wyszlo. Zamiast windsurfingu dla MSZ (ja nie umiem) wyszla wyprawa kajakiem na wyspe dwa kilometry od naszej plazy, bo windsurfingu w okolicy nie ma. Siatkowki plazowej tu nie znaja. Tenis? Podobno jest, ale nikt nic nie wie. Za to pogralismy w ping ponga, ale tylko raz, poniewaz ja wygrywam, a MSZ nie umie przegrywac, wiec nawet zamiana rol (ze ja zdobywalem punkty dla niej, a ona dla mnie) niewiele pomogla. Musze tu dwa slowa o mojej zonie, bo mamy fantastyczna podroz poslubna, smarujemy sobie ciala kremem z filtrem, odpoczywamy pelna piersia robimy zdjecia, niektore takie, ze ho ho, bede zamieszczal na blogu, jak je wrzuce z aparatu (prezent slubny skladkowy, dzieki wszystkim, ktorzy dolozyli cegielke) do komputera, tylko nie tego kretanskiego greckiego.

Za to wawoz Samaria przerosl nasze wyobrazenia. Ma 19 km (wierze wlasnemu GPS-owi bardziej niz Wikipedii) i jest trudno dostepny operacyjnie. Mozna dojechac droga do gornej czesci wawozu, zejsc na dol, ale tam na plaze doplywa tylko prom, nie ma drogi. I tak zrobilismy, widoki jak z Tatr, tylko takich greckich nas oczarowaly, ruszylismy w dol szybkim marszem. Warto przejsc 11 km do Skalnych Wrot, miejsca gdzie wysokie na 300 m (Wikipedia, GPS-em nie sprawdzalem) skalne sciany zblizaja sie do siebie na 3 m. I co dalej? Wrocic na gore po samochod, chyba. Nawiasem mowiac jazda wypozyczonym samochodem przez alpejskie serpentyny przy tutejszych przewyzszeniach byla ekstremalnie przyjemna.

Tylko ze mnie kusilo, zeby zaliczyc caly wawoz. A MSZ kusilo, zeby sie przeplynac promem. I wymyslilismy. Zeszlismy na dol w 4 godziny (rezydentka mowila, ze droga zabiera 5-6) robiac po drodze troche zdjec (jeszcze raz dzieki za zrzutke na aparat), potem MSZ poszla do promu, a ja zanurzylem symbolicznie reke w Morzu Libijskim i polecialem do gory. 19 km, 1250 m przewyzszenia. Najpierw jak rakieta, pierwsze 10 km bardziej plaskie w godzine z malym haczykiem. Dalej troche biegiem, a troche marszem, kiedy okazalo sie, ze bieg meczy trzy razy bardziej, a tempo jest zblizone. (Znacie cos takiego z koncowki nieudanych maratonow? Pogodzcie sie wtedy z porazka i maszerujcie.) Woda ze zrodelek po drodze, ile ja w siebie wlalem i atomow wodoru oraz tlenu, i baketrii, sam sie dziwie, ze tak sie zdrowo trzymam. Przed koncowka zaczelo mnie kusic zlamanie trzech godzin i udalo mi sie o poltorej minuty, finiszowalem po scianie jak pod wierzcholkiem Kasprowego, kilka zakosow i triumf na gorze.

Treningowo to nie bylo moze najlepsze. Ale w koncu czlowiek nie zawsze trenuje. I czasem ma tez zwyciestwa inne niz zyciowki. Samaria zdobyta.